มีคน 2 คนเป็นเพื่อนซี้กัน..ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทรายด้วยกัน…ระหว่างทาง…เกิดโต้เถียงขัดแย้งไม่เข้าใจกัน เพื่อนคนหนึ่ง…พลั้งลงมือ…ตบหน้าอีกฝ่ายคนถูกทำร้าย…เจ็บปวด…แต่ไม่เอ่ยวาจา… กลับเขียนลงบนผืน ทรายว่า “วันนี้…ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า”พวกเขายังคงเดินทางต่อ…กระทั่งถึงแหล่งน้ำพวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ…ชำระกาย…พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ…เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ…เ ข้าช่วยชีวิต คนรอดตาย…ยังคงไม่เอ่ยวาจา…กลับสลักลง ไปบนหินใหญ่… ‘วันนี้…เพื่อนรักช่วยชีวิตฉัน ไว้’อีกคนไม่เข้าใจ…ถาม ว่า… ‘เมื่อถูกฉันตบหน้า…เธอเขียนลงทราย…แล้วทำไมเมื่อครู่…ต้องสลักบนหิน’อีกคนยิ้มพราย…กล่าว ตอบ ‘ เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย…เราควรเขียนมันไว้บนทราย ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย…จะทำหน้าที่พัดผ่าน…ลบ ล้างไม่ เหลือแต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย… บังเกิดเราควรสลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ… ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด…ลบล้างทำลาย….’
การจะอยู่ร่วมกันในสังคมนั้น ต้องใช้เหตุและผล เป็นสิ่งสำคัญ ……. การเป็นคนที่มีเหตุผล ทำให้เรารู้จักและยอมรับในกฎเกณฑ์ของสังคมและอยู่ร่วมกันในสังคมได้ แต่ระหว่าง “ เพื่อน “ ถ้าใช้แค่เพียง “ เหตุผล“อาจจะไม่พอเพราะแต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเอง ด้วยกันทั้งนั้น และเมื่อต่างยึดมั่น ในเหตุผลของตนเองทัศนคติก็จะไม่ตรงกัน ทำให้เพื่อน ลืมไป ว่าเราเป็นอะไรที่มากกว่า แค่ “คนรู้จัก “ กันและสิ่งที่สำคัญกว่าเหตุผลคือ “ความเข้าใจ “ แม้ทัศนคติจะไม่ตรงกัน แต่เพื่อนก็อยู่ด้วยกันได้แค่ทำความเข้าใจในตัวตนของกันและกัน และสิ่งนี้แหละทำให้เกิดคำว่า “ เพื่อน “ ทำให้เราเป็น มากกว่าแค่ “คนรู้จัก “ กัน…
